Typ Peter Snoeren in op je computer en je vindt ….. niets. In deze moderne tijd is dit onvoorstelbaar. Het gaat hier echter om een andere tijd. De tijd waarin Peter leefde en hoe hij voor zijn omgeving zichtbaar was; opgeruimd, zorgeloos, attent,goedlachs, en hoorbaar enthousiast. Maar vrijdag 8 februari hebben we moeten horen dat toch onverwacht Peter is overleden.

Ruim 2 jaar geleden kreeg Peter het bericht dat hij een ernstige vorm van
leverkanker had en slechts enkele maanden te leven. Wat een schok was voor
Peter en zijn familie en vrienden, was daarnaast voor hemzelf een voldongen feit wat hij accepteerde en relativeerde; hij noemde enkele (handbal-) bekenden die zijn leeftijd niet hadden gehaald. Hij was dankbaar voor de tijd die hem nog gegeven was. Zeker gezien de situatie van ruim 10 jaar geleden waarbij, ten gevolge van een tumor, hij via een operatie een van zijn ogen moest missen. Toen al verbaasde hij zichzelf en ieder om zich heen; actief handbal had hij opgegeven totdat hij merkte dat het zicht voor hem voldoende was om zich weer als speler bij zijn handbalvrienden te melden. Tot de ontdekking van een dodelijke ziekte bij Peter.

Peter ging nu de medische molen in en al snel ging een flinke dosis medicijnen mee in zijn alledaagse leven. Pas toen de bijwerkingen hem gingen tegenstaan en hij de pillendoos terzijde legde begon zijn reservetijd aan kwaliteit te winnen.

Zijn ritme en gewoontes pakte hij weer op. Het positieve antwoord van de specialist op zijn vraag of hij wel een biertje mocht drinken was het laatste zetje om Peter weer als de oude Peter te zien. Zijn ziekte kwam op de achtergrond te staan. Opmerkingen over de geloofwaardigheid van zijn ziekte werden door Peter met humor ontvangen. Hij genoot van zijn reservetijd.

Peter is na een korte judo- loopbaan met de handbal in aanraking gekomen en heeft niet meer losgelaten. Aan zijn herenteam is Peter altijd loyaal gebleven; als speler altijd aanwezig en de laatste tijd als coach steevast op de bank. Een 40- jarige carrière bij zijn werkgever V&D heeft hij jammer genoeg, door het faillissement, niet kunnen vol maken. Meer dan 40 jaar bij de handbalvereniging heeft hij echter ruim gehaald!
Wij gaan Peter missen. Een markante figuur, altijd present; hoorbaar en zichtbaar. Een trouwe supporter. Zondag 3 februari nog aanwezig. Het toeval wilde dat het hele herenteam compleet was en dit moment gebruikt werd voor een actuele teamfoto. Daar staat Peter met een vanzelfsprekendheid voor iedereen afgebeeld; Peter hoorde erbij. Peter was een verenigingsmens en een gezelligheidsdier.